Pólfinały na wesoło

Ostatnie lato spędziłem w Anglii na wymianie studenckiej. Pewnego razu, wraz z Anią, inną studentką z Polski, wybrałem się na poszukiwania oazy polskości na emigracji. Pocztą pantoflową dotarła do nas informacja o istnieniu Domu „Polonia” w którym rzekomo zbierali się nasi rodacy. Z adresem w głowie, stęsknieni za polską prasą, polskim jedzeniem i generalnie polskością w każdej postaci, krążyliśmy po centrum Birmingham. Okazało się, że poszukiwania rozpoczęliśmy z niewłaściwej strony. A raczej: NIEWŁAŚCIWEJ: opustoszałe magazyny, brak żywej duszy i wyjątkowo zawyżony wskaźnik prawdopodobieństwa utraty dobytku bądź… utraty życia za sprawą jakiegoś jegomościa z nożem. Do dziś dziwię się, że nikt nas tam nie napadł (naprawdę!). Jakiż zawód przeżyliśmy, gdy „Polonia” okazała się ponurym budynkiem, wyciętym jakby żywcem z komunistycznego koszmaru. W środku pustki, brak polskiej prasy i towary drugiej kategorii na sprzedaż. Ostatecznie razem z Anią kupiliśmy gołąbki, za które z resztą zapłaciliśmy strasznie duże pieniądze (nie pamiętam ile, ale było to w funtach). Krótko mówiąc: wielki zawód.

Wałbrzyskie pólfinały z Domem „Polonia” NIE mają wiele wspólnego. Z perspektywy organizacji, o zawodzie nie może być mowy. Jako sędzia stolikowy i statystyk miałem dostęp do bufetu VIP oraz zobaczyłem całą imprezę od tej drugiej strony. Spędzałem na hali całe dnie, a z 15 rozegranych meczów przesędziowałem 8. Pomijam tym razem stronę sportową, a skupiam się na wszystkim tym, co działo się wokół parkietu.

Kanapeczki i pełne piwa beczki

Ok, przesadziłem. Wspomniałem o chmielowym trunku jedynie dlatego, że „piwa beczki” rymuje się z „kanapeczki”. Piwa zabrakło, ale kanapeczki dojechały, stając się przebojem pokoju VIP i obiektem westchnień ekipy obsługującej półfinały. Już w trzecich kwartach meczów zdarzało nam się zadzierać wzrok w stronę balkonów i rozmyślać o pysznych kanapkach.

Spiker zażartuje i skomentuje

Mecze Górnika obsługiwała dwójka spikerów: Stopa, tegoroczny maturzysta i dobrze znany głos biało-niebieskich w meczów ligowych oraz Borzem, człowiek-instytucja w górniczym klubie: członek zarządu, trzecioligowy zawodnik, trener juniorów. Współpraca z nimi to czysta przyjemność. Przy stoliku razem ze Stopą komentowaliśmy kolejne boiskowe akcje, a Borzem, mistrz żartu sytuacyjnego, rozładowywał momentami napiętą atmosferę podczas meczów wałbrzyszan.

Bąba !!!! Bomba !!!!

Nie, nie chodzi o komisarza półfinałowych zawodów, pana Marka „stoicki spokój” Bąbę. Chodzi o tajemniczą srebrną walizkę, spoczywającą po stołem podczas wszystkich meczów. Potencjalny ładunek wybuchowy czekał na swoje pięć sekund. Do armagedonu ostatecznie doszło na parkiecie bez pomocy bomby (albo Bąby): Górnicy przegrywali do przerwy z Dąbrową Górniczą 27:28 (!!!!) i remisowali z Gorlicami po pierwszej kwarcie 23:23 (aaa!!!!).

Moja racja, choć przeciw cała nacja

Gdy przed pierwszym meczem Górników mawiałem w korytarzach, że „dam sobie rękę uciąć” że nasi będą do przerwy przegrywać z Dąbrową Górniczą, wielu brało mnie za szarlatana. W średniowieczu za takie słowa wylądowałbym na stosie, albo rzeczywiście tę rękę by mi obcięto. W dzisiejszym świecie pozostało gorące zachęcanie mnie do puknięcia się w czoło. Czułem gdzieś w kościach ten negatywny wynik do przerwy. I choć mowa o jedynie jednopunktowej stracie (27:28), to okazałem się prorokiem. Albo po prostu tą stratę wykrakałem…

Geograficzne niedopatrzenie i prośba o wybaczenie

Na prezentacji drużyn Stopa czyta z kartki przygotowane przeze mnie info o każdym zespole. Gdy na parkiet wchodzą chłopaki z Dąbrowy Górniczej, Stopa przedstawia ich jako zespół z Górnego Śląska. Wszystko się zgadza? Nie do końca…

Drugi dzień imprezy. Majstruję coś przy muzyce lecącej z głośników. Nagle podbiega do mnie zawodnik Dąbrowy i mówi:

„Przepraszam, czy to pan był wczoraj spikerem? Bo chodzi o to, że my nie jesteśmy z Górnego Śląska, ale z ZAGŁĘBIA DĄBROWSKIEGO”.  

Szok! Wiedzieliście o tym? Ja nie miałem pojęcia. Okazało się, że obraziłem ich małą ojczyznę, znieważyłem lokalną dumę. Wybaczcie, ale w naszych rejonach naprawdę nigdy nie słyszeliśmy o Zagłębiu Dąbrowskim. 

Maskotka? Musi być osobna notka!

Nasz wałbrzyski muflon energią przypominał studenta w samym środku juwenaliów (czyli jakoś między trzecim a czwartym piwem). Tańczył, pajacował, rozgrzewał się razem z zawodnikami, kradł bidony naszym koszykarzom (i nie dał się złapać!). Kim był szalony muflon? To członek zarządu naszego koszykarskiego Górnika. Ten, po którym takich zachowań wielu się nie spodziewało. W tym ja.

Miejsce z kiepskim widokiem, czyli pokój bez okien widziany bokiem.

Drugie piętro hali wałbrzyskiego OSiR-u, prawy korytarz, pierwsze drzwi na lewo. Ciemna, niemal klaustrofobiczna kanciapa z wypalającą się żarówką. Pokój sędziowski. Rozjaśniam od razu wasze wątpliwości: okien może i nie ma, ale klamki są. 

6+ Po prostu.

Tak właśnie organizację wałbrzyskich półfinałów (w skali szkolnej) ocenił jeden z rodziców z Opalenicy. Istnieje jednak spore podejrzenie, że został przekupiony ciastem i kawą z pokoju VIP, a jego obraz zamazał świetny występ właśnie Basket Teamu Opalenica. Na szczęście, to tylko podejrzenie.